Co ja lubię, co Ty lubisz - o chodzeniu po krzakach

Do niedawna wydawało się, że nasz Szkrabu rośnie na rasowego fana Kazika/Kultu. A ogólnie ulubionym gatunkiem muzyki był rock, co bardzo nas cieszyło. Ostatnio coś mu się poprzestawiało i obecnie uspakaja się przy pieśniach żołnierskich i patriotycznych. Musiałam sobie odświeżyć repertuar wyuczony na lekcjach muzyki w liceum. Gdy młody obudzi się w środku nocy i ma problemy z zaśnięciem pomaga "Żeby Polska, była Polską", a na spacerach w razie marnego humoru wyję "Rozkwitały pąki białych róż". W chwilach lekkiego osłabienianastroju - takich owocujących buczeniem i pojękiwaniem, ale jeszcze bez płaczu wystarczają "Czterej pancerni". Ja jeszcze próbuję sama siebie przekonać, że takie odwrócenie się od rocka wynika raczej z wyrobienia muzycznego, a nie jego braku - może dziecię stwierdziło, że moje wykonania Kazika czy Janerki to profanacja, i że mój antytalent muzyczny nadaje się tylko do piosenki żołnierskiej, która z reguły nie imponuje rozbudowaną linią melodyczną. W każdym razie oprócz tego, że różnimy się jeśli chodzi o ulubione kolory i zabawki to póki co zaczynamy się także różnić, jeśli chodzi o ulubione utwory i wykonawców. No trudno. Przy tej okazji zaczęłam się zastanawiać, czy są jakieś rzeczy, które chciałabym by nasze dziecko po nas "odziedziczyło". Wiadomo, że różnice w gustach i preferencjach muszą wystąpić (gdybym z kolei odziedziczyła po rodzicach ich gust muzyczny, zamiast "Sztosu" nuciłabym dziecku "śpiewamy bluesa bo 4 nad ranem") i jedyne co można zrobić to fakt ten zaakaceptować. Ale czy są rzeczy, na których mi zależy? Myślę o drobiazgach, bo wiadomo, że znaczenie ma filozofia życiowa, ale tę to akurat mam nadzieję kształtować. Doszłam do wniosku, że w sumie jest mi wszystko jedno, jakiej muzyki będzie Szkrab słuchał w przyszłości, jak się będzie ubierał, jakie filmy oglądał, czy jakimi książkami się fascynował, jaki sport uprawiał. Chciałabym natomiast by polubił...chodzenie po krzakach. Chcę by doceniał lokalne atrakcje często pomijane w przewodnikach. By chciał poznawać historię pojedynczych chałup, kamieni, wałów ziemi. By nie miał do nas wielkich pretensji, że na weekend zamiast do Paryża zabieramy go na obrzeża Grodziska Mazowieckiego, że zamiast odwiedzania restauracji ciągamy go po łąkach i krzaczorach w poszukiwaniu jakiś pozostałości średniowiecznych umocnień, co to ledwo nad powierzchnię ziemi wystają, by nie dziwił się, ze jedziemy na rowerach 50 km tylko po to by jakiś rozwalający się dworek obejrzeć. Zobaczymy. Póki co wyglądam wiosny by w końcu tę naszą turystykę-nie-atrakcyjną (jak to zostało nazwane u mnie w pracy) reaktywować.